Muzeum Motoryzacji Biała Olecka
W Białej Oleckiej, na Mazurach, otwarto największe muzeum motoryzacji w tej części kraju.
Jak poinformowała Gazeta Olsztyńska w obiekcie z początku XX wieku zebrano kolekcję historycznych pojazdów mechanicznych.
Spędzając wakacje na Mazurach warto odwiedzić miejscowość Biała Olecka, osadę położoną ok 12 km na północ od Olecka.
W folwarcznych zabudowaniach Pałacu w Białej Oleckiej (spichlerzu i stajniach) rozpoczęło funkcjonowanie Muzeum Motoryzacji. Znajduje się tam około 170 eksponatów stanowiących bardzo szeroki przekrój motoryzacji.
Odwiedziny w Muzeum Motoryzacji w Białej Oleckiej to atrakcja nie tylko dla pasjonatów zabytkowych samochodów i motocykli, ale też dla poszukujących historycznych miejsc oraz cichych zakątków odległych od popularnych tras turystycznych.
W Muzeum Biała Olecka znajdują się tam Fiat 508, Aero, Praga Piccolo, czy NASH. Kolekcje Mercedesów, wyjątkowych Tatr, amerykańskich skrzydlaków, przeróżnych limuzyn dygnitarzy, dostojnych brytyjskich Rolls-Royce’ów i Bentley’ów oraz ikoniczne auta jak ekscentryczny DeLorean czy Jaguar E-type. A do tego polskie samochody z niezapomnianym Mikrusem na czele, który 22 lipca świętował 65-lecie.
Jednoślady prezentują historię polskiej produkcji, ale bogate są też zbiory innych krajów.
Kolekcja prezentowana w muzeum, rodzinna i prywatna, stanowi największy zbiór muzealny w tej części kraju.
Do końca września można ją oglądać w weekendy w godz. 10:00 – 17:00.
Ceny biletów:
- 25 zł – bilet normalny
- 15 zł – bilet ulgowy:
dzieci powyżej 2 roku życia, uczniowie, studenci do 26 roku życia, doktoranci,
emeryci, renciści, opiekunowie osób niepełnosprawnych - 70 zł – bilet rodzinny:
2 osoby dorosłe + 2 dzieci,
1 osoba dorosła + 3 dzieci, posiadacze Karty Dużej Rodziny
Pałac w Białej Oleckiej
Jest to zabytek architektury wzniesiony w pierwszej ćwierci XX wieku.
Został wybudowany na terenie wsi Biała Olecka (niem. Billstein), pomiędzy parkiem a rozległym kompleksem zabudowań gospodarczych.
Właściciele znajdującego się tu majątku ziemskiego wielokrotnie się zmieniali. W drugiej połowie XVI wieku należał on do rodziny von Diebes, w wieku XVII do – von Aulach, Semkowskich, von Donhoff i von Buddenbrock, w wieku XVIII – Warkoj, Daszkiewicz, von Usedom i w wieku XIX – von Zachau, Berend, Reuter, Tolsdorff. W posiadaniu tej ostatniej rodziny majątek znajdował się do roku 1932 roku, a później jego właścicielem został Leo Brodowski (do 1945 roku). Pałac wzniesiono na początku XX wieku dla rodziny Tolsdorff. Budowla została częściowo zniszczona w czasie I wojny światowej, lecz niedługo później odbudowano ją i unowocześniono. W czasie drugiej wojny światowej w pałacu urządzone zostało sanatorium dla żołnierzy niemieckich z frontu wschodniego. Po wojnie na terenie majątku utworzono Państwowe Gospodarstwo Rolne, natomiast pałac zaadaptowano na biura i mieszkania pracownicze. W latach 1970-1977 mieściła się tu również szkoła ekonomiczno-rolnicza. W sierpniu 1980 roku budynek uległ zniszczeniu w wyniku pożaru. W 1990 roku, będąc w stanie ruiny, został kupiony przez osobę prywatną i w kolejnych latach odbudowany zgodnie z pierwowzorem.
Pałac w stylu neobarokowym wzniesiono na planie prostokąta, jako budowlę murowaną z cegły, otynkowaną, podpiwniczoną i z użytkowym poddaszem. Do głównego, dwukondygnacyjnego korpusu, nakrytego wysokim dachem czterospadowym, dostawiono jednokondygnacyjne skrzydło boczne, przekryte dachem mansardowym. Na narożach ustawiono wieloboczne wieżyczki. W elewacji frontowej znajduje się szeroki ryzalit z tarasem nad wejściem głównym, podtrzymywanym przez cztery kolumny. W dachu ryzalitu umieszczono półkoliście zamkniętą wystawkę (niegdyś znajdował się tu kartuz herbowy). W elewacji ogrodowej znajduje się taki sam ryzalit z wystawką, a także tarasem i schodami wiodącymi do parku. Po tej stronie budynku znajduje się również narożna wieżyczka z tarasem widokowym i półkolisty ryzalit z boku elewacji. W otoczeniu pałacu zachowały się dawne zabudowania gospodarcze i inwentarskie, a także pozostałości parku.
Źródła:
Popularne
